Het is alweer 3 weken geleden …..dat ik aan het shinen was in de Muze, met een heel gaaf publiek. Ik durfde het niet te dromen, 350 man in een zaal. Iedereen om mij heen zei: neem een klein theater, gaat je niet lukken. En ik had schijt, om het maar even plat te zeggen. Altijd wel geleerd dat je het gewoon moet doen en tja lef is iets wat ik altijd wel had, maar de laatste jaren merkte ik dat de moed me steeds vaker in de schoenen zonk. Waarom eigenlijk?
Dat had vooral te maken met leeftijd, dacht ik. Of met vermoeidheid? Of met ervaringen? Of met overgang? Of pubers opvoeden? Weet ik veel, ik had lef maar het kwam enorm vanuit een ‘moeten’. Je moet namelijk altijd door en ik was aan het werk, hard aan het werk, zo voelde het. Als trainer/coach heb veel handvatten geleerd op diverse opleidingen en cursussen en die paste ik toe. En ja, dat kon ik overbrengen aan klanten, geen probleem. En veel klanten waren ook blij met mijn handvatten op gebied van communicatie, personeelsmotivatie en leiderschap.
Ze kwamen op een ander level waardoor er altijd beweging ontstond. De vraag was veel meer: deed ik het wel zelf nog die beweging? Het antwoord was: NEE, ik ging gewoon door en was soort van mechanisch. Het verschil misschien wel van rijden in een auto die je van a naar b brengt of het genieten van de auto en de autorit. Een Tesla op de snelweg waar je 200 kan en geniet van het rijden (dit even voor de mannen om mij heen 🙂 Tenslotte moet iedereen het snappen toch?
Dus op een gegeven moment denk je “schijt ik ga het doen”, wat ik misschien al wel als klein meisje wilde, maar niet gedaan heb door genoeg overtuigingen die mij tegenhielden. Maar dat zijn allemaal gedachten en die hoeven niet waar te zijn. Dus mijn uitdaging werd een theater vol mensen inspireren met een leuk verhaal en met een boodschap. Maar de Muze heeft wel 350 zitplaatsen!! Dat waren de eerste overtuigingen waarbij ik dacht: “Oke, een halve zaal is ook al goed. Nee, kak we gaan voor een volle!” Oja en dat wat iedereen eromheen van vindt: “Dat gaat je niet lukken.” “Denk je nou echt dat je dat kan?” “Je hebt nog nooit gezongen?” Oja, of een ondernemersgroep die zegt: “Tja wel leuk, maar de commissie is tegen, of ze zitten niet op jou te wachten.” Oja en dan tot slot mijn kids (die ik snap hoor): “Mam doe het niet, je staat voor gek.” Dat heeft ongeveer een aantal maanden geduurd en elke keer als dat gebeurde dan ging ik wel door. Vooral omdat ik ergens wist: “Dit klopt, ik wil dit doen.” Het gaan mij niet gebeuren dat ik 80 ben en denk: “Dit had ik altijd gewild.”
En zo luisterde ik niet meer naar die negatieve stemmen, maar alleen naar de positieve. Zorgde ik dat ik een groep mensen om mij heen kreeg met een positieve vibe. Linda, een vriendin van mij, werd productieleider. Samen maakten we van alles mee en leerden veel. In het dagelijks leven is zij begrafenisonderneemster en is bekend met regie, alleen een beetje anders :). Kreeg ik zangles, van een dijk van een lerares (Jacqueline de Klerk), die mij in 10 lessen het vertrouwen gaf dat ik een boodschap kon overbrengen door te zingen. Ik ging dansen bij Azzuro, waar ik de dansjuf Nathalie vroeg om de choreografie te regelen en daardoor meer vertrouwen in mijn lichaam voelde. Nam een regisseur in armen, Frank Geerling die mij snapte omdat we raakvlakken in het zakelijke leven hebben en hij de Paul van Vliet Academie heeft gedaan. Niet te vergeten Linda Mos, mijn kapster, en Yvonne, de visagie die me zo mooi maakte. En dan nog alle mensen om mij heen die mij wel steunden, aanvulden waar je het zelf niet kan of niet altijd weet. Daar ging ik naar luisteren. Het werd als het ware de ticket van mijn reis.
Tja, een reis dat werd het en de show heette “Bagage”. Want alles wat ik tegenkwam in dit proces maakte ik tot een verhaal en kwam in één van de 9 koffers.
Zo gebeurde het: 17 september, het is 20 uur en ik ga even kijken aan de zijkant van het gebouw waar een grote parkeerplaats is en er staan echt heel veel auto’s….. Ze lopen ook nog eens naar de Muze, ja echt hè, ze komen naar mijn show. Ik ben echt enorm blij, nerveus, dankbaar en voel de energie en het moet nog beginnen! Vooral omdat ik niet heb opgegeven en dat ik straks daar sta om 20.15 uur. Het maakt niet uit wat het resultaat is. Ik heb het gefixed. En stiekem durfde ik ook te zeggen dat ik wist dat dit het resultaat was. Ik heb echt heel hard gewerkt met het team om mij heen en genoten. Ik heb zo enorm veel inzichten gehad (die zal ik voor wat verschillende blogs bewaren anders wordt het teveel) Voor mij is het succes dat ik inderdaad mag zeggen: Volg je hart, het klopt altijd, maar dat ik het ook gevoeld heb. En dat lef en kwetsbaarheid een absoluut onderdeel van dit succes was. Dat smaakt dus naar meer…